Einde van een tijdperk ??
Trinko Keen reeg op zijn 50 ste de zoveelste nationale titel op het hoogste niveau van het Nederlands
tafeltennis aan zijn lange keten van successen; Daan Sliepen, inmiddels een dikke 40-er, werd bij
Westa uit de mottenballen gehaald om het eerste herenteam de grandeur van nog niet zolang
geleden enigszins te doen behouden; Gilbert Heijgele, toch de Limburgs kampioen van 1972 op het
hoogste platform en destijds de ‘golden boy’ van het zuidelijk tafeltennis pakte na een sabbatical van
enkele decennia zijn batje weer uit de kast; Bettine Vriesekoop, ‘la grande dame’ van Neerlands
pingpongsport kreeg er ook maar geen genoeg van en bleef haar grote passie – en kwelgeest –
volgen door zich sterk te maken voor het spel met celluloid – inmiddels plastic – en batje voor
senioren … maar dan échte senioren.
Grootst gemene deler?? …
De hartstocht, bijna verslaving van tafeltennis iconen uit het verleden die
maar geen afscheid kunnen nemen van hun grootste liefde … op sportgebied dan. Natuurlijk, de
bevolking vergrijst en de noodzaak tot meer bewegen bij de oudste generatie wordt steeds groter
uitgemeten en gepromoot, maar toch is er een beweging waar te nemen die sterk doet vermoeden
dat er een nieuw tijdperk is aangebroken … dat van herboren élan, van bewustwording dat de jaren
gaan tellen, maar men nog veel in zijn mars heeft, van het loslaten van schroom, omdat men de
ouderdom stilaan omarmd heeft, van ‘het moet er nu maar eens van komen’ als beseft wordt dat
een stille passie is blijven jeuken.
Is het gek dan dat in sportland, in dit geval tafeltennis, de ‘grijze golf’ meer en meer de dienst
uitmaakt? In ieder geval bij TTC Kluis, een club die jarenlang toch toonaangevend was en de dienst
uitmaakte als het ging om titels, individueel en op teamniveau, zowel regionaal als nationaal.
Die glorietijden zijn inmiddels uit het Kluishart weggezogen en defaitisme en cynisme dreigen de
verenigingsgeest aan het wankelen te brengen.
Maar niet bij TTC Kluis, want daar staat een horde ‘oude knollen’ te trappelen om het tegendeel te
bewijzen. Een groep die zich zeer goed pakt, wil bewegen … én leren, die sport en aangenaam met
elkaar verkeren verenigd ziet tijdens de trainingssessies onder leiding van Bettina Balfoort.
En zoals dat vaker gaat, dreigt succes aan zichzelf ten onder te gaan. Echter niet bij Kluis … het
splitsen van een groep fanatiekelingen bood soulaas: twee ‘shifts’ met een gemeenschappelijke
koffie- (en meestal) vlaai pauze van 11.00u tot 11.30u.
Maar op den duur kan ook dan ‘de verveling’ toeslaan en dientengevolge het verlangen naar ‘anders
en meer’ groter worden. Een bewijs daarvan werd geleverd op vrijdag 24 mei 2024 toen een
delegatie van tien pingpongverslaafden van TTV Sittard aantrad tegen een gezelschap van twaalf
Kluis’addicts’.
Het was al een tijdje geleden dat beide kampen de krachten met elkaar gemeten hadden, dus werd
aan beide zijden uitgezien naar een volgende ‘clash’. Een door Bettina en John Bocken onderling
bedacht wedstrijdschema was bedoeld als blauwdruk voor een even intensieve als enerverende strijd
tussen twee clubs die sinds meer dan een halve eeuw een gezonde rivaliserende relatie hadden
onderhouden.
Wat vervolgens gebeurde, beleefd werd en met elkaar gedeeld bleek een glashard bewijs voor met
elkaar gedeelde sportbeleving, luchtigheid, humor, zelfrelativering, maar ook oorspronkelijk
medemenselijk met elkaar vertoeven … wíllen vertoeven. Dat de bar en de catering daarbij
faciliterende variabelen bleken behoeft natuurlijk geen betoog. Het was Johns eer uiteraard te na om
als slotstuk van dit evenement zijn openingswoord geen vervolg te geven. Met ‘pain in his ass’ deelde
hij de nog overgebleven aanwezigen mee dat Sittard met dubbele cijfers – alle over maximaal twee
games gespeelde wedstrijden werden opgeteld – gewonnen had.
De nazit van voornamelijk de Kluisspelers diende als het kunnen likken van de wonden. De alcohol
hielp de scherpe kanten van verlies wat weg te slijpen en het beschadigde zelfbeeld als sporter te
beperken.
Alles bij elkaar opgeteld bleek de sport, de sportiviteit, de gezonde rivaliteit en vooral het als mensen
met elkaar in vreedzaam verband vertoeven de grootste winnaar.
Het behoeft geen verder betoog … vatbaar voor herhaling dus.
T. Opspin
